Desperacja ojca – Mons Kallentoft, Słuchaj, jak szepczę

Kulisy zaginięcia dziewczyny zostały czytelniom przybliżone w pierwszej części cyklu. Teraz trwa już piąty rok traumy Blancków. Rodzice nie wiedzą, czy ich córka żyje, a jeśli zmarła, to w jaki sposób. Czy ktoś ją zamordował? Z jakiego powodu? Gdzie jest jej ciało? Tim próbuje zdobyć odpowiedzi na te pytania na własną rękę. Znów wyrusza szlakiem wiodącym przez szemrane zaułki wyspy, w których handluje się narkotykami, trafia do pośledniej reputacji pubów, klubów czy nawet burdeli. No bo w sumie gdzie miałby szukać informacji o majorkańskim półświatku, jeśli nie w takich miejscach?

Mimo upływu lat Szwed wciąż wierzy, że jego córka żyje. A skoro tak, to – jak podejrzewa – Emme najpewniej trafiła w ręce handlarzy żywym towarem. Tima przy zdrowych zmysłach trzyma jedynie imperatyw odnalezienia i uwolnienia córki. Bo, jak to nader często w życiu tak powieściowym, jak i rzeczywistym, bywa – na policję i organa wymiaru sprawiedliwości nie ma co liczyć. Oficjalne śledztwo już dawno utknęło w martwym punkcie i poza zwyczajowymi wyrazami współczucia rodzina Blancków nie dostaje żadnych nadziei na odnalezienie córki.

Prywatne śledztwo protagonisty zatacza coraz szersze kręgi. W odróżnieniu od pierwszego tomu w tym najnowszym Blanck o wiele częściej wychyla nos poza stolicę Majorki i zdeptuje także w tę i z powrotem miejscowość Magaluf, zwłaszcza dzielnicę imprezową. Wiele poszlak prowadzi z Balearów do kontynentalnej Hiszpanii – Madrytu, Malagi i Marbelli. Częściej niż w poprzedniej części pojawia się wątek osadzony w Sztokholmie. Tam żona Tima, Rebecka, mierzy się z nowymi wyzwaniami.

Narracja jest trzecioosobowa, napisana – jak to u Kallentofta bywa – w czasie teraźniejszym. Autor poddaje swojego bohatera poważnej próbie. Blanck staje przed szansą zdobycia istotnych wieści o losach Emme. Ile będzie w stanie za nie zapłacić? I jak zachowa się, gdy walutą transakcji okażą się moralność i rezygnacja z wyznawanych zasad?

Blanck w starciu z gangsterami, sutenerami, bramkarzami klubów nocnych zachowuje zimną krew. Jest zdeterminowany, by znaleźć córkę i zakończyć trwający już zdecydowanie za długo proces destrukcji życia jego własnego i bliskich. Czasem przypomina superbohatera, dla którego nie ma problemu, by powalić osiłka na ziemię i kilkoma ciosami złamać hardość delikwenta, zmuszając go do mówienia.

Jednak Tim to tak naprawdę bohater z krwi i kości. Przeżyte traumy go niszczą. O tym, jak zaginięcie dziecka rujnuje, mogliśmy się przekonać już w pierwszej części tej serii. Teraz ta destrukcja przybiera na sile, Blanck jest w zasadzie żywym trupem, cyborgiem, zupełnie nic go nie cieszy. Przyspieszyć bicie jego serca może jedynie nowa poszlaka, strzęp informacji o losie córki.

Z tym ściśle związane jest tempo powieści – obserwujemy cykl przyspieszeń, gdy Blanck niczym pies myśliwski złapie trop – i nagłych wyhamowań, gdy po raz kolejny okazuje się, że to był ślepy zaułek.

„Słuchaj, jak szepczę” to idealna powieść rozrywkowa, także na wakacje. Z jednej strony, przenosi czytelnika w iście urlopowe krajobrazy Majorki. Z drugiej jednak, nie pozwala ani na chwilę nudy podczas lektury na leżaku.

Mons Kallentoft

„Słuchaj, jak szepczę”

przeł. Natalia Kołaczek

Dom Wydawniczy REBIS

Poznań, 2021

349 s.