Morderstwo na Krokusowej - Michaela Klevisová, Kroki mordercy

Jesteśmy w spokojnej dzielnicy Pragi na zabudowanej domkami jednorodzinnymi ulicy Krokusowej. Mieszkańcy są raczej zamożni, wiodą nudne, dostatnie życie typowe dla takich przedmieść. Do czasu, gdy w pobliskim lasku zostanie znalezione ciało młodej kobiety, a od drzwi do drzwi zacznie pukać w poszukiwaniu mordercy inspektor Bergman.

Podejrzani w zasadzie skupiają się właśnie wokół ulicy Krokusowej. Tworzą zamkniętą społeczność uwikłaną w wewnętrzne konflikty, skrywającą sekrety sprzed lat i mającą do siebie wzajemne pretensje, nie tylko te zwyczajowo sąsiedzkie (na przykład o nadmierną liczbę mruczków biegającą po ogródku – główna bohaterka ma ich aż dwanaście).

Wydarzenia poznajemy z różnych perspektyw, jednak głównie z punktu widzenia Julii Keller, dziennikarki i kolekcjonerki sztuki. Julia, odkąd się rozwiodła z zatruwającym jej codzienność mężem, najbardziej chciałaby mieć święty spokój. Nie może jednak na to liczyć, ponieważ zostaje wciągnięta w sprawę morderstwa.

Klevisová zaczyna swoją opowieść od dramatycznego wątku sprzed lat dotyczącego Julii i – jak się okazuje – rzutującego na bieżące wydarzenia. Sama Keller sprawia dość antypatyczne wrażenie: samolubnej, niepotrafiącej dogadać się z nikim prócz czterołapych przyjaciół – i może właśnie w głównej mierze ta miłość do zwierząt sprawia, że jesteśmy w stanie spojrzeć na nią łaskawszym okiem.

W tej książce zresztą mało który bohater wiedzie w miarę szczęśliwe życie. Postacie wydają się pogubione w relacjach międzyludzkich (obserwujemy fatalnie funkcjonujące tandemy: matka – córka, mąż – żona, chłopak – dziewczyna), same nie wiedzą, co jest dla nich najważniejsze (często kieruje nimi po prostu żądza pieniądza). Klevisová przedstawia więc dość opłakany obraz współczesnego społeczeństwa.

Bo też i „Kroki mordercy” są w większej mierze powieścią obyczajową. Wątek kryminalny jest wprowadzany z wolna, choć autorka zręcznie wplata niezbędne śledztwu elementy w historię codziennego życia mieszkańców Krokusowej. Dochodzenie toczy się nieśpiesznie. Nie natkniemy się też tu na makabrę czy krwawe opisy zbrodni. A rozwiązanie wcale nie jest takie oczywiste.

Pisarka sprawnie kreśli wyraziste rysy charakterologiczne bohaterów. Każdy tu jest jakiś, ma coś za uszami, ale i jego działania są odpowiednio umotywowane.

Bardzo podoba mi się oddająca klimat powieści, nietypowa okładka projektu Tomáša Cikána. „Kroki mordercy” to interesujący głos w kryminalnej literaturze płynący od naszych południowych sąsiadów. Ciekawa jestem następnych tomów serii.

Michaela Klevisová

„Kroki mordercy”

przeł. Mirosław Śmigielski

Stara Szkoła

Wołów, 2019

429 s.