Emil Marat, Lawirynt

Co to znaczy lawirować? Starać się wybrnąć z trudnej sytuacji, nie narażając się nikomu i przy okazji osiągnąć korzyść. Co to znaczy dla głównego bohatera? Traci on pracę w telewizji i marząc o najnowszym modelu BMW, przyjmuje intratne stanowisko specjalisty od wizerunku wielkiego przedsiębiorstwa finansowego inwestującego w złoto i zamierzającego uruchomić nowe linie lotnicze. Rychły upadek tej firmy – po oskarżeniu jej przez prasę o tworzenie tzw. piramidy finansowej, przypominający słynną przed paru laty aferę związaną z autentyczną tego rodzaju polską spółką i jej bankiem (aluzja jest czytelna choćby w nazwie Aurum Profit) – wpędza go i jego przyjaciół w istny labirynt niezrozumiałych wydarzeń. Tajemnicze spotkania, napady, morderstwa, śledzący są śledzeni, zabójcy zabijani, sensacja się upowszednia, a do rozwikłania przyczyn nie sposób dotrzeć. Oczywiście są też interesujące obserwacje rzeczywistości, subtelne analizy psychologiczne, a także miłość do pięknej kobiety. Wspomniana aluzja nie jest jedyna. Uważny Czytelnik znajdzie także wiele odniesień do znanych postaci i dzieł.

Książka została brawurowo napisana językiem, który gdyby nie był tak bardzo prawdziwy, zakrawałby na parodię.

Mamy tu ludzi mediów i wielkiego biznesu, byłą baletnicę jako szefową marketingu linii lotniczych, rockmana geja, dziennikarza śledczego, agentów bezpieczeństwa, zawodowych morderców należących do mafii zza wschodniej granicy, mamy też prestiżowe dziedziny sportu, jak jachting czy dog fresbee, designerskie wnętrza, szybkie samochody…Tak więc główny bohater halsuje ku zaskakującej puencie powieści, jednakże Autor jako prawdziwy mistrz nie stawia kropki nad i. (mat. wyd.)

Emil Marat – (ur.1971) W 2013 roku ukazała się jego powieść Szkło, w 2014 wydał książkę Made In Poland (wraz z Michałem Wójcikiem) – rozmowę z legendarnym żołnierzem Kedywu, pierwowzorem głównego bohatera powieści Romana Bratnego Kolumbowie. Rocznik 20. – Stanisławem Likiernikiem. Absolwent filozofii na UW, studiował też dziennikarstwo. W latach 2002-2012 szef programowy i wiceprezes Radia PiN, wcześniej reporter Radia Zet. Mieszka na warszawskim Żoliborzu.