Mroczne oblicza Barcelony

Motywy sięgania po taką, a nie inną czytelniczą pozycję mogą być zadziwiające. Niektórzy w nosie mają ludowe powiedzenia i sądzą książkę po okładce, inni po tytule, jeszcze inni są wierni danemu autorowi czy też gatunkowi. Ja z kolei lubię, jak akcja dzieje się w Barcelonie lub Edynburgu. A Barcelona Noir, to nie dość że Barcelona, to jeszcze z wątkami kryminalnymi! Te czternaście opowiadań łączy jedno – mrok: zarówno mrok niedostępnych dla turystów zakątków miasta, jak i mrok zakamarków ludzkiej duszy.

Autorzy, w Polsce nie tak bardzo znani - nie znajdziecie wśród nich Carlosa Ruiza Zafóna ani Eduarda Mendozy – podzielili się dzielnicami Barcelony, ale i konwencją, w jakiej skomponowali swoje opowiadania. Mamy tu więc kryminał retro, są i elementy fantasy, jest kryminał kulinarny, opowiadanie obyczajowe, a nawet erotyczne. Każde na swój sposób intrygujące, ale taki też jest urok antologii, że można w nich wskazać swoich faworytów.

Oto i moi ulubieńcy (wybrałam po jednym utworze z każdego z trzech rozdziałów). W pierwszej części przypadło mi do gustu przewrotne opowiadanie, Zagadka jej głosu Isabel Franc – to autorka szczególna, jako pierwsza w literaturze hiszpańskiej powołała do życia kobietę – detektywa, a do tego jeszcze lesbijkę. Z drugiej części koniecznie przeczytajcie Wyższe sfery, które napisał Jordi Sierra i Fabra – to opowieść o ciężkich losach służącej, zatrudnionej przez barcelońską rodzinę, złożoną z samych indywiduów. Muszę przyznać, że pod koniec lektury wydawałam z siebie chrapliwy chichot satysfakcji. Z ostatniego rozdziału wybieram Historię pewnej blizny Cristiny Fallarás, opowiedzianą z dwóch punktów widzenia, pełną trafnych spostrzeżeń i niepokornych bohaterów.

Inne są historie przedstawione przez czternastkę autorów, różnym językiem napisane, w rozmaitym klimacie osadzone. Jedne zapadają w pamięć, inne odpływają w gąszczu opowieści. A Barcelona? Barcelona fascynuje widziana przez pryzmat swych posępnych zaułków jeszcze bardziej, niż obserwowana z wież Sagrady Famílii.

Dla mnie pocieszające jest to, o czym w sceptycznym tonie pisze David Barba w opowiadaniu Płynne krokieciki:

To jest właśnie Hiszpania: wystarczy, że podniesiesz kamień, a wychodzi spod niego pisarz: jesteśmy krajem Don Kichotów wypaczonych przez literaturę. (Barcelona Noir, s. 119-120).

Jak dla mnie, niech sobie będą wypaczeni. Tym lepiej dla czytelników.

P.S. A teraz poproszę o Edynburg Noir...

Opowiadania zamieszczone w antologii:

CZĘŚĆ I. Podążaj za mną, jeśli potrafisz.

Andreu Martin, Prawo ucieczki

Antonia Cortijos, Cienie Brawnera

Santiago Roncagliolo, Drapieżca

Isabel Franc, Zagdaka jej głosu

Lolita Bosch, Na tym świecie i w tamtym czasie, gdy umarła Mercedes

CZĘŚĆ II. Życia pod kloszem, tajemnicze śmierci.

David Barba, Płynne krokieciki

Teresa Solana, Ofiara

Jordi Sierra i Fabra, Wyższe sfery

Imma Monsó, Klient ma zawsze rację

CZĘŚĆ III. Dni wina (białych ścieżek) i róż. 

Eric Taylor-Aragón, Pożegnanie Luki

Cristina Fallarás, Historia pewnej blizny

Valerie Miles, Zerwać księżyc

Raúl Argemi, Chudy urok Chinki

Francisco „Paco” González Ledesma, O policjancie, który kochał książki

Antologia

Barcelona Noir

przeł. A. Stąpór, J.D. Ramirez, A. Korol, Z. Stanisławska

Claroscuro, 2014

265 s.